Sent to you by Protester via Google Reader:
ندای سبز آزادی: گردهم‌آیی بزرگ اعتراضی حامیان جنبش سبز با حضور طیف گسترده ای از نیروهای سیاسی و کنشگران مدنی، عصر جمعه ششم اسفندماه در پاریس برگزار شد. سخنرانان این مراسم (اردشیر امیرارجمند، بابک امیرخسروی، نوشابه امیری، پروین بختیارنژاد، بیژن حکمت، تقی رحمانی، احمد سلامتیان، محمد صادقی، مهدی فتاپور، علی کشتگر، و عبدالکریم لاهیجی) هر یک از زاویه‌ی خود بر ضرورت تلاش برای آزادی رهبران جنبش سبز، و لزوم اعطای حقوق قانونی و انسانی آقایان موسوی و کروبی، و خانم رهنورد تاکید کردند.
مرتضی کاظمیان، مجری این برنامه، و از فعالان ملی ـ مذهبی، در ابتدای نشست اظهار داشت: «وقتی از جنبش سبز سخن می گوییم، به رویدادی تاریخی چون مشروطه نظر نداریم که بیش از یک قرن پیش رخ داده؛ چنان‌که به نهضت ملی و انقلاب اسلامی در چند دهه پیش نیز نمی پردازیم. وقتی از جنبش سبز سخن می گوییم حتی از مجموعه رویدادهایی سخن نمی گوییم که در سال 1388 و متعاقب انتخابات پرمسئله و ابهام ریاست جمهوری رخ داد. به روند و وضعی اجتماعی اشاره داریم که ادامه یافت و حتی در بهمن 89 بار دیگر میلیون ها نفر را در شهرهای مختلف کشور روانه خیابان ها کرد، به حصر و حبس کروبی و موسوی منجر شد، و پس از آن در اشکال مختلف ادامه یافت و سایه ی خود را بر سر تحولات سیاسی ایران و در متن جامعه مدنی گستراند.»
کاظمیان افزود که «این برنامه برای برگزاری مناسبتی معمولی و پاسداشتی مقطعی (دومین سالگرد حبس رهبران جنبش سبز) نیست؛ بلکه تلاشی است برای تداوم فشار افکار عمومی به قصد آزادسازی رهبران جنبش سبز.»
مجری برنامه توضیح داد که از همین منظر، سخنرانانی متعلق به طیف های گوناگون سیاسی در جلسه اعتراضی پاریس سخن خواهند گفت.
بابک امیرخسروی:
پیکار برای رفع حصر، مبارزه با استبداد است
نخستین سخنران جلسه، "دکتر بابک امیرخسروی" از فعالان سیاسی دیرپای ایران، و عضو اتحاد جمهوری خواهان بود. وی حبس خانگی موسوی، کرّوبی، و رهنورد را «خشم آور» و «طغیان برانگیز» توصیف کرد و گفت: «این رویداد، عریان ترین گواه برتصمیمِ دستگاه حاکم برایِ مقابله با جنبش آزادی خواهی مردم ایران و تحکیم هرچه بیشتر پایه های حکومت استبدادی مطلقه برمحور و مرکزیّت آیت الله خامنه ای است.»
امیرخسروی افزود: «حبس خانگیِ آقایان موسوی وکرّوبی امر ساده ای نبود؛ زیرا آنها صرفاً یک کنشگر سیاسی نبودند. آنها از رجال برجسته وشناخته شدۀ همین نظام جمهوری اسلامی بودند. زندانی کردن گستاخانۀ آنها بیانگر نهایت ناتوانی و درماندگی حاکمیّت جمهوری اسلامی، به رهبری آیت الله خامنه ای درادارۀ امور کشور، از راه های قانونی، است.»
وی تصریح کرد: «بی گمان راه و روش آنها شکست خواهد خورد. هم اکنون، صدای خش خش شکستن استخوان های استبداد فردی به گوش می رسد.»
این دانش آموخته دکترای اقتصاد سیاسی که پیشینه‌ی دهه‌ها فعالیت سیاسی در حوزه‌ی گفتمانی "چپ" را در کارنامه دارد، تاکید کرد: «حاکمیّت جمهوری اسلامی به رهبری آیت الله خامنه ای بر این گمان بود که با حبس خانگیِ این بزرگواران، و منزوی کردنشان، جنبش آزادی خواهی ایران فروکش خواهدکرد؛ واین بزرگان نیز احتمالاً با گذشت زمان، از خاطره ها محو خواهند شد. و یا بر این پندار بودند که تحمل سختی هایِ دورانِ زندان، آنان را به زانو درآورده و به تمکین و تسلیم واخواهد داشت. ولی پایداری و استقامت آنها درمواضع شان، برخلاف انتظارِ گردانندگان رژیم، موجب بالارفتن محبوبیّت آنان درجامعه و تبدیل شدنشان به نماد جنبش آزادی خواهی ایران شد.»
وی همچنین تصریح کرد که «پیکاربرای رفع حبس خانگیِ این بزرگان و آزادی زندانیان سیاسی، مقابله با روند رو به افزایش استبداد فردی، و بی گمان گام مهمی درراستایِ بازکردن فضای سیاسی بستۀ کشور است.»
امیرخسروی با اشاره به این نکته که «رهبران جنبش سبز برگزیدۀ طبیعی جنبش مسالمت آمیز و آزادیخواهانۀ تودۀ گستردۀ میلیون ها ایرانی هستند که در 25 خرداد 1388 با شعار «رای من کو؟» به میدان آمدند و دست به اعتراضات مسالمت آمیز زدند» افزود: «شعار "رای من کو؟" بیانِ آگاهی مردم از حقوق شهروندی خود بود که اساس هر دموکراسی است. به گمان من، اولّین بار در تاریخ سیاسی مردم ایران بود که حقّ شهروندی این چنین آگاهانه به زبان آمد. و موسوی و کروبی، تجسّم انسانی فریاد توده های خواهانِ رای درخیابان ها بودند.»
وی همچنین گفت: «راز گره خوردن تنگاتنگ نام این دو بزرگوار با جنبش سبز، که تقریباً گسترده ترین اقشار و گرایشات سیاسی کشور را در بر گرفت، نهفته در همین شعار است.»
این فعال سیاسی جمهوری خواه حضورگرایش های سیاسیِ گوناگون و طیف گستردۀ سخنرانان گردهم‌آیی پاریس را «بازتاب کوچک»ی از واقعیّتی دانست که در پهنایِ جامعۀ ایران درحالِ گسترش و همسوئی و اتحاد عمل است.
او تاکید کرد: «آنچه خواست حداقل عمومی است، استقرار و تقویت جمهوریّت در قانون اساسی است که تامین آزادی های سیاسی و حقوق مدنی و شهروندی و تامین پیش شرط هایِ حداقلِ یک انتخابات آزاد، در مرکز آنست. این کار به باور من شدنی است؛ و راه دستیابی به آن نیز پیکار آرام و مسالمت آمیز مردم است.»
امیرخسروی همچنین افزود که «هیچگاه و در هیچ دوره ای ازتاریخ ایران، اقشار گوناگون مردم و نیروهای سیاسیِ آن، این چنین خواستار آزادی با مفهوم واقعیِ آن؛ که احترام به آزادی دگراندیش، گوهر آنست، نبوده اند. همچنین هیچگاه و در هیچ دوره ای، نیروهایِ سیاسی ایران تا این حد، هوادار و باورمند به رجحانِ مشی سیاسیِ اصلاح طلبی برای ایجاد تغییر و تحول در جامعه و حتّی اصلاح و تغییرات در قانون اساسی در راستای تقویّت جمهوریّت نبوده اند.»
امیرخسروی در ادامه سخنان خود، تلاش برای رفع حصر رهبران جنبش سبز و سایر شخصیّت های سیاسیِ دربند را «در ذاتِ خود، پیکاربرای آزادی و دموکراسی در کشور و از پیش شرط ها برایِ یک انتخابات آزاد و منصفانه» توصیف کرد.
وی همچنین این تلاش را «وظیفه ای اخلاقی و سیاسی» خواند و اضافه کرد: «وظیفه‌ای اخلاقی است؛ بدین جهت که این عزیزان و نیز دیگر زندانیان سیاسی، بخاطرِ مبارزه برای آزادی و تامین حقوق شهروندی تک تک ما ایرانیان، گرفتارِ حبس خانگی و محرومیّت، و بسیاری دیگر، دربند و زندان اند. و وظیفۀ سیاسی است، زیرا رفع حبس خانگی این بزرگان و آزادی زندانیان سیاسی که همگی بی گناهند؛ نخستین گام و نشانه ای نمادین از باز شدن نسبی فضای سیاسی کشور است.»
بابک امیرخسروی در پایان تاکید کرد که «حتّی اگر شرایطی پیش بیاید که نامزد معتبر و مورد پذیرش عمومی اصلاح طلبان و نمایندگان جنبش سبز، در وضع کنونی، پا به میدان بگذارد، می باید رفع حبس خانگی این بزرگان و آزادی زندانیان سیاسی را در برنامۀ انتخاباتی خود قرار بدهد.»
نوشابه امیری:
آزادی رهبران جنبش سبز، پیش شرط حضور در انتخابات است
سخنران بعدی این نشست اعتراضی، نوشابه امیری، روزنامه نگار مقیم پاریس، سخنان خود را با یادکرد از روزنامه نگاران در بند شروع کرد. وی به فشارهای "وحشتناک"ی که علیه روزنامه نگاران زندانی در جریان است، اشاره نمود و خواستار اطلاع رسانی در مورد وضع آنان شد. او همچنین ابراز امیدواری کرد که «سیاسیون»، «روزنامه نگاران تحت فشار» را از یاد نبرند.
امیری جنبش سبز را «واقعیت جامعه ایران» و سربرکشیده از درون جامعه ارزیابی کرد و گفت: «سبزها حامل و مطالبه گر ارزش های دنیای مدرن بودند و هستند؛ ارزش ها و مطالباتی که بازگشت ناپذیر هستند.»
این روزنامه نگار، جنبش سبز را «میوه ی همه ی رنج های مردم ایران» توصیف کرد و افزود: سبزها، خواستی ساده اما پیچیده داشتند: «رای من کو؟»
وی افزود: «از دل این خواست بود که موسوی و کروبی نیز سر بر کشیدند. آنها نیامدند که سبزها، جنبش کنند. آنها محصول واقعی جنبش سبز بودند. و خوشبختانه با جنبش رشد کردند و همه از موسوی و کروبی به عنوان زبان و رهبران جنبش سخن می گویند.»
امیری همچنین تصریح کرد که «جمهوری اسلامی با حبس موسوی و کروبی و رهنورد، جنبش را در حبس نگه نداشته است.»
او در عین حال افزود که بین سرکوب و حصر رابطه وجود دارد، چنان که بازداشت روزنامه نگاران یعنی تلاش حکومت برای قطع کردن رابطه روزنامه نگاران با جامعه.
عضو سردبیری "روزآنلاین"، تاکید کرد که «وظیفه ی ماست که قبل از هر کاری به این فکر کنیم که چگونه رهبران در حصر جنبش را آزاد نماییم. کسی نمی تواند نامزد انتخابات ریاست جمهوری شود بدون توجه به وضع رهبران جنبش سبز. پیش شرط ما برای حضور در انتخابات، آزادی رهبران و زندانیان جنبش سبز است. همان شرط هایی که حتی آقای خاتمی نیز در سال 90 از آن سخن گفت.»
امیری در ادامه سخنان خود توصیه کرد که نیروهای پراکنده، گردهم آیند و مجتمع شوند و با عمل جمعی، بر رفع حصر تمرکز کنند. او همچنین افزود: شعار مهم «رای من کو؟» و مطالبه ی انتخابات آزاد، چنان فراگیر شده و مطالبه ی اقشار مهمی از جامعه ایران است که حالا در سطوح بالای نظام، و حتی توسط هاشمی رفسنجانی نیز مطرح می شود.
محمد صادقی:
حاکمیت بذر ترس می‌کارد و برخی یأس سرمی‌دهند
محمد صادقی، عضو شورای مرکزی ادوار تحکیم وحدت، سخنران بعدی مراسم بود. وی در ابتدای سخن خود تصریح کرد: «در روزهایی که حاکمیت می خواهد بذر ترس بکارد، و برخی هم می خواهند بر نهال جنبش سبز "جغد یأس و انفعال" بنشانند، مقاومت رهبران و زندانیان جنبش سبز، قابل ستایش است.»
این فعال دانشجویی مهاجر با اشاره به اوضاع کنونی کشور، ادامه داد: «کسانی که دم از بصیرت می زدند و می خواستند غافلان را همساز کنند، امروز برای نزدیکترین و وفادارترین یاران خودشان نیز پاسخی ندارند.»
صادقی توضیح داد: «شرایط به گونه ای پیش رفته که حقانیت مطالبات جنبش سبز و دیدگاه های رهبران آن، بیش از پیش مشخص شده است.»
او با تاکید بر این نکته که «نباید محصور مناسبات تاریخی و اسیر تقویم زدگی شویم»، افزود: «اتفاقاتی که در سه سال اخیر رخ داده هر روزش یادآور ظلم و فشار و تهدید است. هر روز باید برای ما سالگرد اسیر شدن زندانیان و ستمی باشد که به خانواده های شهدا و آسیب دیدگان و زندانیان جنبش سبز رفته است.»
عضو ارشد ادوار تحکیم وحدت با تقدیر از تلاش روزنامه نگاران، افزود: «اگر صدایی بلند شده و حرکتی ماندگار مانده، بخش مهمی از آن مدیون تلاش اصحاب رسانه و کنشگران این عرصه است.»
صادقی در پایان سخنان خود با تجلیل از استقامت و ایستادگی خانواده رهبران جنبش سبز، افزود: «دختران مهندس موسوی و فرزند آقای کروبی با وجود تهدیدها و فشارهای گوناگون، از پیگیری حقوق والدین خود کنار نکشیده اند و پا پس نگذاشته اند؛ چیزی که با توجه به وضع استبداد و سرکوب در ایران امروز ستایش برانگیز است.»
تقی رحمانی:
رفع حصر رهبران جنبش سبز، تقویت جامعه مدنی است
تقی رحمانی، عضو شورای فعالان ملی ـ مذهبی که در حال حاضر مقیم فرانسه است، سخنران بعدی مراسم اعتراضی یک‌شنبه در پاریس بود. وی با تاکید بر این نکته که «رفع حصر آقایان موسوی و کروبی به تقویت جامعه مدنی در ایران کمک می کند»، افزود: «جنبش سبز بعد از بن بست اصلاحات در بالا، تبلور خواست مطالبه محور مردم بود.
رحمانی با اشاره به سرکوبی که مبتنی بر پول نفت متوجه جنبش سبز شد، گفت: «قشر متوسط تحت فشار و خشونت قرار گرفت که ممکن است آنها را برای مدتی نه چندان کوتاه از حضور فعال در جامعه مدنی منصرف کند.»
رحمانی شرایط کنونی ایران را «توفانی و بسیار حساس» توصیف کرد و گفت: «ایران دچار تلاطم غریبی شده است. و برون شد از این وضع، نیازمند عزم جدی و البته نقد گذشته است؛ نقد منصفانه رهبران جنبش سبز، نقد فعالان سیاسی، و حتی اقشار حامی جنبش سبز.»
به عقیده ی این فعال سیاسی: «وقتی جنبش سبز شکل گرفت، در مرحله ای، رهبران جنبش سبز از متحقق کردن خواسته های معترضان بازماندند؛ جنبش که طولانی شد، اقشار متوسط متاثر از سرکوب ها و دیگر عوامل، خسته شدند؛ کم طاقتی آنها، علاوه شد بر عدم پیوند خوردن جنبش با اقشار محروم.» و این همه، به باور رحمانی، سیر جنبش سبز را متاثر ساخت.
وی همچنین تاکید کرد که جنبش سبز بزرگترین بحران را در حاکمیت سیاسی ایجاد کرد.
رحمانی در بخش دیگری از صحبت های خود اظهار داشت: «مقاومت تنها برای پیشبرد جنبش و تحقق مطالبات کافی نیست؛ اگر به دنبال پیروزی هستیم باید راهبرد داشته باشیم.» او در همین راستا بر ضرورت تعامل نیروهای سیاسی و همفکری و همراهی آنان تاکید کرد. وی افزود: «برای رفع حصر رهبران جنبش، باید بتوانیم پیرامون خواسته های مشترک توافق کنیم.»
این فعال ملی ـ مذهبی مقیم پاریس اهمیت باز شدن حداقلی فضای سیاسی ایران را مورد تاکید قرار داد و گفت: «کسانی که سالهاست در خارج از ایران هستند و از شرایط خود خسته شده اند، باید بدانند که نیل به پیروزی نیازمند حداقل فضای باز است، و باید در گام نخست به حداقل ها نظر داشت.»
رحمانی در بخش دیگری از سخنان خود به بیانیه شماره 17 موسوی و بیانیه حقوق شهروندی کروبی اشاره کرد و حمایت آنان از حقوق اساسی و مدنی ایرانیان را با اهمیت دانست. وی افزود: «رهبران جنبش سبز فضا را برای کنش مدنی باز کردند. اگر قدر این را بدانیم، تلاش برای رفع حصر اهمیت مضاعف می یابد.»
او رفع حصر موسوی و کروبی و رهنورد را تلاشی مهم در کنار دیگر کنش های مدنی ارزیابی کرد و در عین حال افزود: «تا وقتی نتوانیم در مورد حداقل ها با یکدیگر توافق کنیم، ره به جایی نخواهیم برد. حاصل دعوای ستاره ها در آسمان می شود که برای زمین مردم روشنایی و نوری به همراه نخواهد داشت.»
وی در پایان سخنان خود بر «تلاش سیستماتیک و همگام برای آزادی رهبران جنبش سبز» تاکید کرد.
علی کشتگر:
اعتماد به رهبران، سرمایه بزرگ جنبش سبز است
علی کشتگر، فعال سیاسی چپ دیگر سخنران برنامه اعتراضی بود. او در ابتدای سخنان خود گفت: «دیکتاتورها می توانند بسیاری از خواسته های خود را متحقق کنند؛ آنها می توانند ادعا کنند که انتخابات آزاد برگزار کرده اند؛ بگویند برنده انتخابات هستند؛ مخالفان خود را بازداشت و در بند کنند؛ و برنامه های خود را با سرکوب و دروغ پیش برند؛ اما آنها در یک میدان عاجزند: آن جا که نمی توانند پیوندهای عاطفی و توام با اعتماد شهروندان و رهبران خود را قطع و مختل کنند.»
کشتگر تصریح کرد: «نقطه ضعف دیکتاتوری امروز ایران همین رشته پیوندهایی است که میان بخش بزرگی از جمعیت کشور و به خصوص طبقه متوسط شهری با رهبران و زندانیان جنبش سبز وجود دارد. آقای خامنه ای نمی تواند این را از بین ببرد، و همین، چشم اسفندیار خودکامگی است.»
این فعال سیاسی، اعتماد متقابل میان سبزها و رهبران جنبش سبز را ازجمله بزرگترین سرمایه های جنبش اعتراضی مردم ایران توصیف کرد. اعتمادی که به توصیف او: «از دل جنبش اعتراضی، و با همراهی موسوی و کروبی شکل گرفت.»
کشتگر تاکید کرد که «در متن همین جنبش اعتراضی بود که موسوی و کروبی نیز ارتقاء یافتند و گام به گام همراه با خواسته های مردم تغییرخواه، متحول شدند و پیش آمدند.»
وی با اشاره به مفاد بیانیه شماره 17 میرحسین موسوی، آن را شاهدی مهم از همسویی او با مطالبات جامعه مدنی ایران ارزیابی کرد.
این فعال سیاسی مستقل چپ همچنین در بخش دیگری از سخنان خود با اشاره به انتخابات ریاست جمهوری 92 تصریح کرد: «در صورتی می توان در انتخابات آتی شرکت کرد که حکومت نماینده سبزها را بپذیرد؛ نامزدی که آزادی موسوی و کروبی را در شعارهایش طرح کند و بر آزادی رسانه ها و احزاب و زندانیان سیاسی تاکید نماید.»
او افزود: «کسی می تواند نامزد سبزها باشد که حمایت رهبران در حبس را جلب کند.»
کشتگر همچنین تاکید کرد: «اگر رهبران جنبش سبز به حاشیه روند و شرکت در انتخابات به هر شکل و بدون قید و شرط مطرح شود، موضع اقتدارگرایان است که تقویت می شود.»
عبدالکریم لاهیجی:
موسوی و کروبی و رهنورد در حصر نیستند، زندانی‌اند
دکتر عبدالکریم لاهیجی، نایب رییس فدراسیون بین المللی جوامع حقوق بشر، سخنران بعدی برنامه بود. وی واژه ی «حصر» را «یکی از نیرنگ های جمهوری اسلامی» توصیف کرد و گفت: «متاسفانه این نیرنگ موثر واقع شده؛ حصر با آیت الله منتظری هم شروع نشد؛ اما در حقوق این واژه معنایی ندارد.»
لاهیجی توضیح داد که در چهارچوب ضوابط علمی و حقوق بین الملل، آنچه بر سر رهبران جنبش سبز آمده، مصداق بارز «حبس خودسرانه» است. وی تصریح کرد: «موسوی و کروبی و رهنورد زندانی هستند؛ مثل بسیاری زندانیان دیگر.»
او با تاکید بر این نکته که در حوزه حقوق بشر، شهروند درجه یک و درجه دو وجود ندارد، افزود: «البته ما برای ایستادگی رهبران جنبش سبز در چند سال اخیر، احترام ویژه قائلیم.»
لاهیجی در بخش دیگری از سخنان خود به اهمیت محکوم کردن زندانی کردن خودسرانه ی رهبران جنبش سبز، توسط نهاد حقوق بشری سازمان ملل اشاره کرد و از این که این رویداد مهم، چنان که شایسته ی آن است در رسانه های سبز بازتاب نداشته، انتقاد نمود.
این فعال حقوق بشری مقیم فرانسه تصریح کرد: «در مناسبات جهانی باید بپذیریم که همراه و یار ما، فقط چند کشور عربی و مسلمان نیستند. باید بپذیریم و بدانیم که کشورهای غربی به دلیل اصول و پرنسیپ های خود نسبت به نقض حقوق بشر اعتراض می کنند.» او افزود: «باید از صدور رای محکومیت جمهوری اسلامی در مجمع عمومی سازمان ملل متحد، به دلیل نقض حقوق بشر استقبال کرد و در مورد آن تا حد ممکن، اطلاع رسانی نمود؛ باید از این مهم استقبال کرد که آزادی موسوی و کروبی و رهنورد به عنوان یکی از مفاد قطعنامه مزبور مورد تاکید قرار گرفته است.»
دکتر لاهیجی لزوم اطلاع رسانی در مورد این دست اخبار مهم را مورد تاکید قرار داد و گفت: «متاسفانه در حوزه ی بسیج توده، اقدام در خور توجهی صورت نگرفته است.» وی افزود: «این مبارزه در داخل کشور است که موجب فشار بین المللی می شود.»
لاهیجی همچنین اضافه کرد: «مبارزه سیاسی فقط شرکت در انتخابات نیست. مبارزه سیاسی بنگاه کارگشایی نیست. فعالان سیاسی بجای دغدغه ی قدرت، به دنبال مبارزه اجتماعی باشند.»
این حقوقدان با انتقاد شدید از صدور احکام سنگین زندان برای وکلا و روزنامه نگاران، به حکم شش سال زندان برای دکتر محمد سیف زاده اشاره کرد و گفت: «این برخوردهای غیرقانونی و احکام ناعادلانه در رژیم شاه هم وجود نداشت.» او افزود: «افرادی چون آقای خاتمی و آقای نوری و دیگر کسانی که حاشیه ای امن تر دارند، باید از این وضع انتقاد کنند.»
احمد سلامتیان:
موسوی و کروبی برآمده از جنبش اجتماعی هستند
دکتر احمد سلامتیان، نماینده دور نخست مجلس و فعال سیاسی مقیم پاریس سخنران نخست بخش دوم برنامه بود. این فعال ملی ضمن تایید ملاحظات دکتر لاهیجی، گفت: « حصر در مفهوم حقوقی وجود ندارد.» وی افزود: «در حوزه حقوق بشر، ما از حق افراد دفاع می کنیم و کاری به شخص نداریم. متاسفانه انقلاب اسلامی و غلیان احساسات مترتب بر آن، این مهم را به حاشیه برد.»
سلامتیان افزود: «حتی کسی که مبارزه مسلحانه می کند باید از حقوق قانونی که برای او پیش بینی شده برخوردار شود. »
وی تاکید کرد: «آقایان موسوی و کروبی و خانم رهنورد، سه قربانی شاخص بازداشت خودسرانه و غیرقانونی هستند.»
سلامتیان با یادکرد از دکتر سیف زاده، ملاحظات این وکیل زندانی را در مورد حقوق اساسی شهروندان و ازجمله حق اعتراض و تجمع بازخوانی کرد و گفت: «فراموش نکنیم حقوق فقط ابزار زورمندان نیست بلکه بازوی ضعفا نیز هست.»
وی تصریح کرد: «حکومتی که قوانین خودش را هم رعایت نمی کند، بیش از پیش ماهیت خود را برای افکار عمومی داخل و خارج آشکار می سازد.»
او همچنین مبارزه مدنی و شهروندی را مبارزه ای علنی و قانونی توصیف کرد و در ادامه افزود: «موسوی و کروبی برآمده از یک جنبش اجتماعی هستند که میلیون ها حامی دارد.» وی از «کیمیا»یی سخن گفت که فرد یا افرادی را در یک شرایط تاریخی به عنصری تاریخی تبدیل می کند. سلامتیان افزود: «موسوی و کروبی پس از انتخابات 22 خرداد 88 به نمایندگان برجسته یک جنبش اجتماعی بدل شدند.»
سلامتیان حبس خانگی رهبران جنبش سبز را تلاش غیرقانونی حکومت برای بقای اقتدارگرایانه خود و سرکوب مخالفان و منتقدان توصیف کرد و افزود: «اگر حکومت راست می گوید، رهبران جنبش سبز را محاکمه کند. به موجب کدام قانون، آنها را بازداشت کرده؟ آنها در کدام دادگاه محکوم شده اند؟»
او تصریح کرد: «مسئله اساسی و اصلی ما این است که اهمیت حقوقی این برخورد غیرقانونی حکومت را که تلاش می کند با گروگانگیری رهبران جنبش سبز، جنبش اجتماعی را زمین گیر کند، توضیح دهیم.»
دکتر سلامتیان در پایان سخنان خود بر لزوم مبارزه اجتماعی تدریجی، مسالمت آمیز و قانونی، و نیز اهمیت دفاع از حقوق قانونی و انسانی رهبران جنبش سبز تاکید کرد.
بیژن حکمت:
مبارزه برای آزادی رهبران، تلاش برای تداوم جنبش سبز است
بیژن حکمت، عضو سازمان جمهوری خواهان ایران، سخنران دیگر نشست اعتراضی پاریس، با تفکیک نهادهای جامعه مدنی و سازمان های سیاسی، گفت: سازمان های سیاسی از جنس دولت هستند و راه حل های خود را مطرح می کنند و نگاهی سیاسی دارند.»
حکمت افزود: «مبارزه برای رفع حبس رهبران جنبش سبز تنها حرکتی در چهارچوب حقوق بشر و در اعتراض به آدم ربایی نیست؛ بلکه هم زمان مبارزه ای برای تداوم جنبش سبز است.»
وی جنبش سبز را جنبشی اجتماعی توصیف کرد که «ایستادگی آقایان موسوی و کروبی در برابر فرامین ولی مطلقه فقیه، فرصت برور آن را فراهم ساخت.» او تصریح کرد که «جنبش سبز جنبشی برای احقاق حقوق ملت ایران بود و تمام منتقدان و مخالفان وضع موجود را گردهم و کنار یکدیگر جمع کرد.»
به باور حکمت، این وضع در دیدگاه های موسوی هم بازتاب یافت. او به «تفسیر موسع» موسوی از قانون اساسی و سپس وعده ی او برای تغییر و تلاش برای برگزاری انتخابات آزاد و نیز امکان تحول و تغییر اشاره کرد که در منشور جنبش سبز نیز به تایید موسوی و کروبی رسید.
حکمت تصریح کرد که رقابت دیدگاه های گوناگون، نباید مانع همکاری عملی آنان و همراهی آنها با جنبش سبز شود. وی در پایان سخنان خود لزوم وحدت عمل برای آزادی رهبران و زندانیان جنبش سبز را مورد تاکید قرار داد.
پروین بختیارنژاد:
به شکل‌های محدودی از اعتراض بسنده نکنیم
پروین بختیارنژاد، فعال ملی ـ مذهبی دیگر سخنران برنامه بود که ضمن تجلیل از ایستادگی رهبران جنبش سبز، گفت: «ما هنوز از تمام ظرفیت های قانونی و بین المللی موجود برای کمک به رفع حبس آقایان موسوی و کروبی و خانم رهنورد، استفاده نکرده ایم.»
بختیارنژاد لزوم توافق در مورد روش ها و هماهنگی برای نیل به اهداف مشترک را مورد اشاره قرار داد.
او همچنین با اشاره به شرایط مشقت باری که متوجه مردم ایران شده، لزوم وحد عمل و جمع شدن اپوزیسیون حول یک محور مشترک را در وضع بحرانی ایران امروز، ضروری توصیف کرد.
این فعال حقوق زنان، «انتخابات آزاد» را محور مهمی برای فعالیت مشترک خواند.
بختیارنژاد همچنین به امکان ارتباط فعالان سیاسی خارج و داخل کشور به لطف تکنولوژی ارتباطات اشاره کرد و گفت: «می توان شعار انتخابات آزاد را به عنوان مطالبه ای مهم، عمده و مطرح کرد.»
وی در بخش دیگری از سخنان خود گفت: «اگر فعالان سیاسی فقط به یک مدل بازی سیاسی رو آورند، باخت های پی در پی، محتمل است. عرصه سیاست، عرصه بازی های متنوع است. صرف برگزاری جلسه اعتراضی یا صدور بیانیه، کافی نیست. باید روش ها و بازی های گوناگونی را برای پیگیری مطالبات خود مورد توجه قرار دهیم.»
مهدی فتاپور:
تلاش برای آزادی رهبران، مبارزه ای مدنی و سیاسی است
مهدی فتاپور از اعضای فداییان خلق (اکثریت) در سخنان کوتاهی تاکید کرد: «مسئله آقایان موسوی و کروبی در عین حال که در چهارچوب کلی زندانیان سیاسی قابل بررسی و پیگیری است، اما در عین حال ویژگی خاص خود را دارد. هر کدام از زندانیان سیاسی، ویژگی خود را دارند؛ از نسرین ستوده تا تاج زاده، و از بهاره هدایت تا عبدالله مومنی؛ اما موسوی و کروبی نمادهای یک جنبش اجتماعی هستند.»
این عضو اتحاد جمهوری خواهان ایران افزود: «حصر موسوی و کروبی حصر رای میلیون ها شهروند (به گزارش خود رژیم، دست کم 14 میلیون نفر) است. حبس آنها، حبس مشارکت بخش عمده ای از شهروندان در روند تصمیم گیری و تحولات اجتماعی است. حبس آنها، حبس مطالبات مدنی و اساسی ایرانیان است.»
فتاپور «اولین گام تغییر برای فراهم آمدن مشارکت سیاسی» را آزادی رهبران جنبش سبز دانست و مبارزه با حبس موسوی، کروبی و رهنورد را برای تحولات اجتماعی آتی ایران واجد اهمیت ویژه توصیف کرد. به باور او، آزادی رهبران جنبش سبز «هم مقدمه تحول اجتماعی است و هم محصول تعادل نیروهای اجتماعی.»
او همچنین اضافه کرد: «چه کسانی که تغییر در جامعه را تعقیب می کنند، و چه کسانی که ادامه ی روند موجود را برای ایران پرمخاطره می دانند، باید در گام نخست بر نقش ویژه مبارزه با حبس رهبران جنبش سبز تمرکز کنند.»
فتاپور تاکید کرد: « تلاش برای پایان دادن به این حبس، هم مبارزه مدنی است و هم مبارزه سیاسی.»
اردشیر امیرارجمند:
گام نخست تغییر، آزادی رهبران جنبش سبز است
دکتر اردشیر امیرارجمند، سخنگوی شورای هماهنگی راه سبز امید، آخرین سخنران گردهم آیی اعتراضی پاریس بود. مشاور ارشد میرحسین موسوی در ابتدای سخنان خود با اشاره به منتفی شدن سفر دکتر تقی کروبی، فرزند مهدی کروبی (به دلیل عدم صدور ویزا) به پاریس، تاکید کرد که وی ملاحظات تقی کروبی را نیز بیان می کند.
امیرارجمند با اشاره به بنا نهاده شدن «شورای هماهنگی راه سبز امید» توسط آقایان موسوی و کروبی، پیش از به حبس رفتن، تاکید کرد که یکی از اهداف شورای هماهنگی، تلاش برای آزادی رهبران جنبش سبز است.
وی در ادامه گفت: «وقتی جنبش سبز شکل گرفت، حکومت تصور می کرد که می تواند با سرکوب مهندسی شده و با استفاده از تجربه ی حکومت های غیردموکراتیک، جنبش را خاموش کند و بدان پایان دهد و نیازی به بازداشت رهبران نباشد. اما وقتی اعتراض ها دو سال به طول انجامید، و وقتی متعاقب شکل گیری بهار عربی، و در پی فراخوان قانونی موسوی و کروبی، فقط در تهران، یک میلیون نفر به خیابان ها آمدند و در شهرهای دیگر کشور نیز اعتراض مشابهی شکل گرفت، مبادرت به زندانی کردن آنان کرد.»
امیرارجمند تصریح کرد: «رهبران جنبش سبز در حالی زندانی شدند که حتی حقوقی کمتر از دیگر زندانیان داشتند و دارند.»
این دانش آموخته حقوق، توضیح داد که «مجازات بدل از حبس» باید بعد از محاکمه ای قانونی صورت گیرد، «اما هیچ تفهیم اتهامی صورت نگرفت و فرآیند قضایی در حبس آنها طی نشد.»
دکتر امیرارجمند افزود: «اینک دو سال از بازداشت غیرقانونی رهبران جنبش سبز سپری شده اما این جداسازی نه تنها جایگاه اجتماعی و موقعیت آقایان کروبی و موسوی را تضعیف نکرده بلکه بر عزت و محبوبیت و منزلت اجتماعی آنها افزوده است.»
وی همچنین اضافه کرد: «درست است که جدا کردن آنان از جامعه، آنها را از همراهی با سبزها، و سبزها را از داشتن آنها در کنار خود، محروم کرده، اما مطالبات جنبش سبز پا برجاست و جنبش در متن جامعه، به حرکت خود ادامه داده و حتی در حاکمیت نفوذ کرده و منتقدانی جدی در ساختار سیاسی قدرت بوجود آورده است.»
سخنگوی شورای هماهنگی راه سبز امید، ادامه داد: «چرا فرزندان رهبران جنبش سبز را پیوسته احضار و تهدید می کنند؟ چون حتی از خبررسانی در مورد آنها هم در هراس‌اند. چون "سلام" فرستادن موسوی، و ابراز "پایداری" کروبی هم برای حاکمان اقتدارگرا، ترس آفرین است. می ترسند که کوچکترین پیامی از سوی آنان در ماه های مانده تا انتخابات، رهنمودی در بر داشته باشد و باعث بسیج اجتماعی شود.»
امیرارجمند نتیجه گرفت که «جنبش سبز زنده است؛ با وجود تمام توانایی هایی که حکومت داشته و با وجود تمام ضعف هایی که ما داشته ایم، جنبش سبز ادامه یافته و جاری است.»
وی در بخش دیگری از سخنان خود به مواضع حقوق بشری موسوی و کروبی و دفاع آنان از حقوق اساسی و مدنی تمام ایرانیان، صرف نظر از جنس و مذهب و آیین و زبان و قوم اشاره کرد و پایمردی و صداقت آنان را در همراهی با مطالبات ایرانیان و دفاع از حقوق شهروندی آنها، از عوامل مهم محبوبیت آنان در جامعه و اعتماد بخش مهمی از جامعه ایران به ایشان دانست.
امیرارجمند در ادامه صحبت خود، آزادی موسوی و کروبی و رهنورد را نشانه ی مهمی از تغییر شرایط کشور دانست و افزود: «آزادی رهبران جنبش سبز به جهت حقوق بشری مهم است اما در سپهر سیاست ایران نیز اهمیت خود را دارد. یعنی اگر آقای خامنه ای تصمیم بگیرد شرایط را عوض کند، اولین قدم آزادی موسوی و کروبی و رهنورد است؛ و اگر این کار را نکند، یعنی اراده ای برای تغییر اوضاع اسف بار کنونی ندارد.»
او همچنین تاکید کرد: «ما نیز مجبوریم تمام همت خود را در داخل کشور و در سطح بین المللی به کار بندیم که این تغییر، و آزادی رهبران جنبش سبز، رخ دهد.»
امیرارجمند با اشاره به تلاش رسانه های اقتدارگرا برای «شیطانی» کردن روابط و تلاش هایی که در خارج از ایران صورت می، گیرد، گفت: «خطوط قرمز ما در شورای هماهنگی راه سبز امید مشخص است. ما از همکاری با دیگر فعالان سیاسی در چهارچوبی که منشور راه سبز امید مشخص کرده، ابایی نداریم. ایران برای تمام ایرانیان است. در حوزه روابط بین الملل نیز ما بر مبنای منشور مورد تایید رهبران جنبش سبز، می کوشیم صدای مظلومیت و مطالبات انسانی و قانونی شهروندان ایران را به گوش جهانیان برسانیم. در این راه نه تنها با سازمان ملل متحد در رابطه ایم، و به آقای احمد شهید مستندات و گزارش های خود را ارائه می دهیم، بلکه با جامعه مدنی جهانی، احزاب و نمایندگان پارلمان ها در رابطه هستیم و خواهیم بود.»
وی با اشاره به این نکته که «بحث های فرسایشی و فاقد اولویت، مانع از اقدام های اساسی می شود» افزود: «گام نخست و نشانه ی مهم تغییر اوضاع در ایران، آزادی رهبران جنبش سبز است.»
امیراجمند به اهمیت برگزاری انتخابات آزاد، سالم و منصفانه، متعاقب آزادی موسوی و کروبی اشاره کرد و افزود: «انتخابات حق ماست؛ ما می خواهیم در انتخابات شرکت کنیم، اما انتخاباتی که واجد معنا باشد و سلامت آن تضمین شده؛ انتخاباتی که احزاب و رسانه ها و کنشگران مدنی بتوانند با امنیت و آزادی در آن فعال باشند.»
قابل اشاره است که در مراسم دیروز پاریس، ده‌ها فعال سیاسی، روزنامه نگار و کنشگر مدنی حضور داشتند؛ مهدی ممکن، علی مزروعی، حسن شریعتمداری، مریم سطوت، جمشید اسدی، حسن فرشتیان، فرنگیس حبیبی، رضا علیجانی، محمد صادقی، مسطوره احمدزاده، هوشنگ اسدی، اسماعیل ختایی، بهمن امینی، علی سرداری، سراج الدین میردامادی، حمزه غالبی، عبدالرضا تاجیک، روح الله زم، سیدکوهزاد اسماعیلی، یاسر معصومی، روح الله شهسوار، مجتبی نجفی، شهاب عموپور، علی فاتحی، محمدرضا کلانی، و رضا جعفریان ازجمله حاضران در جلسه بودند.
Things you can do from here:
- Subscribe to Iran Green Voice Feed - Persian using Google Reader
- Get started using Google Reader to easily keep up with all your favorite sites
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر