تجمع نخبگان ایرانی درکلیسای ریورساید نیویورک
کلیسای ریورساید، روز شنبه محل سخنرانی و مقاله‌خوانی گروهی از روشنفکران ایرانی بود. ابتکار برگزاری این مراسم با "کمپین مبارزه با جنایت علیه بشریت" است. گفتگو با اکبر گنجی، یکی از بانیان این کمپین.
آقای گنجی، از مراسم بگویید و این‌که تاکنون چگونه برگزار شده است؟
اکبر گنجی: مراسم چهار بخش دارد و در هر قسمت آن چهارنفر صحبت می‌کنند. هم اینک دومین پلان در حال برگزاری است. مابین سخنرانی‌ها، گروه‌های هنری برنامه داشته‌اند. از جمله گروه کیوسک و آقای آرش سبحانی و خانم رعنا فرحان با گروه‌‌شان.
درمیزگرد اول آقای مهندس عبدالعلی بازرگان، خانم شهرنوش پارسی‌پور و آقای عطا هودشتیان صحبت کردند. درمیزگرد دوم آقایان احمد صدری، آرش نراقی، ابراهیم سلطانی و فرزین وحدت صحبت کردند.
مباحث گفتگو چیست؟
آقای بازرگان نقدی ارائه دادند و گفتند که دولت کنونی ربطی به دین و اسلام ندارد. خانم پارسی‌پور ساختار دوگانه فکر ایرانی را نقد کردند که همه چیز را سیاه و سفید می‌کند. نظرات آقای هودشتیان در مورد رهبری جنبش سبز بود که در دست چه کسانی است و آیا می‌توان آن را قبول کرد یا نه. احمد صدری نگاهی داشت به خشونت‌هایی که در ایام اخیر صورت گرفته و این‌که آیا ریشه این خشونت‌ها مذهبی است یا نه. آرش نراقی در مورد دولت‌های یاغی و سرکوبگر صحبت کرد و بحث فرزین وحدت هم در باره‌ی ساختار طبقاتی جامعه ایران و مطالبات مردم بود.
بحث‌ها و مباحث نظری برنامه گسترده‌اند و از نظر سوژه بسیار جالب به نظر می‌رسند. این گفتگوها و نظرات درجایی به طور متمرکز برای آگاهی دیگران منتشر خواهند شد؟
ما کوشش خواهیم کرد که برنامه را ضبط کنیم و در یوتیوب و وبسایت "کمپین مبارزه با جنایت علیه بشریت" بگذاریم تا همه بتوانند آن را مشاهده کنند. مباحث طرح شده نیز در وبسایت ما http://strike4iran.com/ منتشر می‌شوند.
استقبال از کمپین چگونه است؟ چه کسانی علاوه بر افراد اولیه، در طول زمان به شما پیوسته‌اند؟
ما کار خود را در آغاز با امضای ۶۰ چهره‌ی مشهور شروع کردیم. به تدریج تعداد امضاها به ۵۰۰۰ نفر رسید. برنامهی امروز را هم با امضای ۱۰۰ چهره‌ی سرشناس مدافع حقوق بشر اعم از روزنامه‌نگار، شخصیت فرهنگی، سیاسی و دانشگاهی برگزار می‌کنیم. استقبال خیلی خوب بوده و هدف ما این است که مراسم سخنرانی و تبادل نظر را گسترده‌تر کنیم.
از قرار تصمیم به برگزاری زنجیره‌ای از این مراسم در ایالت‌های دیگر آمریکا و شهرهای اروپایی دارید.
بله ما بنا داریم هر ماه در یکی از پایتخت‌های دنیا این مراسم را برگزار کنیم. اما از آنجا که باید در بلند مدت، پرونده به دیوان کیفری لاهه برود، لازم است دادگاه بین‌المللی شهروندی نیز با حضور حقوقدانان و وکلای جهانی برپا شود. ما راهی طولانی در پیش داریم. می‌خواهیم در این محاکم، مسئولان جمهوری اسلامی را به اتهام جنایت علیه بشریت محاکمه کنیم.
از راه طولانی و دشوار گفتید. شما چقدر نسبت به فعالیت مستمر در این زمینه خوشبین هستید؟ معمولا انتقاد می‌شود به ایرانیان که پرانرژی شروع می‌کنند اما در میانه، شاخه شاخه می‌شوند و از پویایی اول باز می‌ایستند.
من در مورد این کمپین در تمام مقالاتم از اول تاکید کرده‌ام که رفتن پرونده به دیوان کیفری لاهه نیاز به ۵ تا ۱۰ سال کار دارد. ما باید اول نظر و همکاری حقوقدانان بین‌المللی را جلب کنیم و از ایران نیز اسناد محکمه‌پسند به دست‌مان برسد. پرونده‌ای که تهیه خواهد شد، باید به شورای امنیت برود. چون ایران عضو دیوان کیفری بین‌المللی نیست و این از اختیارات شورای امنیت است که موضوع را به دیوان لاهه ارجاع کند.
مسائل اداری و گردش پرونده در مراجع لازم، زمان زیادی خواهد برد. ما از آغاز گفته‌ایم که فرآیندی طولانی و دشوار در برابر ماست. معلوم نیست شورای امنیت بپذیرد که این کار انجام شود. ما می‌گوییم این یک پرونده ملی است و باید به آن به چشم یک برنامهی حقوق بشری خارج از جرگه‌های سیاسی رایج نگاه کنیم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر