Sent to you by Protester via Google Reader:
همسرشهید همت در نامه ای دیگر به مهدی خزعلی که همچنان در اعتصاب غذا به سر می برد و به گفته ی او در پاسخ به درخواست شکستن اعتصاب خود گفته بود به رفتن و کوچیدن پای خواهد فشرد و بنا بر شهادت دارد گفته است: بمان و ما را در این تلخ نوشی مدد برسان و مگذار شب پرستان از نبود تو دهان به قهقهه بگشایند.
همسر این شهید دفاع مقدس همچنین خطاب به همرزم همسرش گفته است: روزی که مرا و پسرم را در خیابان می زدند، کسی نبود از جرممان بپرسد. کسی نبود از شهیدمان سراغ بگیرد. کسی نبود حرمت یک بانوی داغدار را نگه دارد. می دانی چرا؟ بخاطر این که من و پسرم و مردمی که به این ویژه خواری ها و آسیب ها و نفرت ها و خسارت ها معترض بودیم، حالا دیگر"دشمن" شده بودیم. روزی را باور می کردی که ما را بزنند و خونمان بریزند؟
خانم بدیهیان در نامه ی خود پرسیده است: آیا می خواهی فرزندان تو را هم بدین سرنوشت مبتلا کنند؟ با شهید شدن بخیال خود پای در وادی آسایش می گذاری اما دریغ که همسر و فرزندانت، اگر بخواهند یاد و راه تو را زنده بدارند، در کانون دشمنی قرار می گیرند تا هر بی چشم و رویی به آنها سنگ بپراند و پرده حرمت آنان بدرد. بیا و بمان و همچون گذشته از درد ما و درد این مردم بی پناه و اسیر بنویس.
مهدی خزعلی، رزمنده دفاع مقدس و نویسنده منتقد روز گذشته در پیامی خطاب به همسر شهید باکری، همسر شهید همت و محمد نوریزاد گفته بود: بگذارید قبل از اینکه در سوگ ارزش ها دق کنم برای احیای ارزش های ناب انقلاب اسلامی جان خویش فدا کرده و جایی برای خویش در خیل شهیدان باز کنم.
شب قبل از آن نیز همسران شهید باکری و همت و همچنین محمد نوریزاد در نامه ای خطاب مهدی خزعلی، خواسته بودند که برای فردایی که همه چشم به راه اویند به اعتصاب خود پایان دهد.
در این نامه آمده بود: متوجه شدیم که او را به چهارده سال حبس در شهرستان برازجان و بعد از اتمام دوره محکومیت، به ده سال اقامت اجباری در این شهرستان حکم داده اند. و افزون بر اینها: نود ضربه شلاق!
چند روز پیش در خبرها آمده بود که مهدی خزعلی پس از بیست و پنج روز اعتصاب غذا بر اثر خونریزی معده به بهداری بند ۳۵۰ منتقل شده است.
این گزارش حاکی است هر چند وضعیت جسمی این زندانی سیاسی مناسب نیست و تاکنون بیش از ۱۶ کیلو کاهش وزن داشته است، اما او اعلام کرده که به اعتصاب غذای خود ادامه می دهد.
به گزارش کلمه، متن نامه دوم همسر شهید همت به شرح زیر است:
سلام ای کسی که دل از این دنیا کنده ای و برای کوچیدن کمربسته ای، بیا و لختی درنگ کن و بحال ما واماندگان رحمت آور. به دست های لرزان و به چشمان بی فروغ ما بنگر! ما تا کی باید اشک ریزِ رفتن ها و برنگشتن های شما باشیم؟ تا کی جگرمان لخته لخته جسمِ پژمرده و دلِ شکسته شما باشد؟
در پاسخ به تمنای ما که از تو خواسته بودیم دست از اعتصاب غذا بکشی و خود را برای فرداها نگه داری، گفته بودی که به رفتن و کوچیدن پای خواهی فشرده. گفته ای که بنا بر شهادت داری. ای عزیز، شهید شوی که چه؟ ما را این شهادت ها بس نیست؟ ما را این خسارت ها بس نیست؟ مگر نه این که این روزها ماندن و به چشم خود تلخکامی ها را دیدن و سراپا گداختن، سهمگین تر از خون دادن است؟ پس بمان و ما را در این تلخ نوشی مدد برسان. بمان و ما را سیاهپوش خود مکن. بمان و مگذار شب پرستان از نبود تو دهان به قهقهه بگشایند.
ای عزیزِ پژمرده، ناب ترین مردان و صادق ترین جوانان ما رفتند و جماعتی ازخدا بی خبران از خونشان سفره ها آراسته اند. رنگ عوض کرده اند و چهره پرداخته اند و با ولعی سیری ناپذیر به آرمان های شما پشت کرده اند و رو به دنیا آغوش گشوده اند. از شهید می گویند و می دزدند. از شهید می گویند و غارت می کنند. از شهید می گویند و از دیوار مردم بالا می روند. از شهید می گویند تا به مجلس داخل شوند. از شهید می گویند تا وزیر شوند. از شهید می گویند تا از گذرگاه بانک ها و موسسه ها و شرکت ها و معدن ها و اسکله ها عبور کنند. شهدای ما کی و کجا به یک چنین غوغایی از دنیاخواری و نفرت پراکنی، آنهم به اسم خدا و پیامبر و شهید گمان می بردند؟
برادرم، پیش از آنکه کمر به شهادت ببندی، به شهدای ما بگو برخیزند و نکبت هایی را که برخی از همرزمان دیروزشان به اسم آنان و به ضرب خون آنان گسترانیده اند تماشا کنند.
اگر طالب شهادتی، من اگر آبرویی داشتم در پیشگاه خدا و همه شهدا تو را شهید خواهیم خواند. اما بیا و بمان و ما را در گذر از این پلیددستانِ پرآشوب یاوری کن. تو اگر بروی، ما خواهیم سوخت و دیوسیرتان به قهقهه خواهند نشست. اگر بمانی، چشم ما روشنی می گیرد و دیوسیرتان هر روز و هر ساعت می میرند و زنده می شوند. پس بمان به چشمان ما روشنایی ببار و جان دیوسیرتان را هر روز و هر ساعت بستان.
روزی که مرا و پسرم را – که بسیار به همسرم شبیه است – در خیابان می زدند، کسی نبود از جرممان بپرسد. کسی نبود از شهیدمان سراغ بگیرد. کسی نبود حرمت یک بانوی داغدار را نگه دارد. می دانی چرا؟ بخاطر این که من و پسرم و مردمی که به این ویژه خواری ها و آسیب ها و نفرت ها و خسارت ها معترض بودیم، حالا دیگر"دشمن" شده بودیم. دشمن را هم نوازش نمی کنند برادرم. بلکه از پای درمی آورند. روزی را باور می کردی که ما را بزنند و خونمان بریزند؟
من امروز در خانه، پرستار همان فرزند کتک خورده و آسیب دیده خویشم. پسری که از یک سو فرزند شهید پرآوازه ای چون همت است و از دیگر سوی، دشمن است و باید کتکش زد و صدایش را در گلو خفه کرد. آیا می خواهی فرزندان تو را هم بدین سرنوشت مبتلا کنند؟ تو برادرم، با شهید شدن بخیال خود پای دروادی آسایش می گذاری اما دریغ که همسر و فرزندانت، اگر بخواهند یاد و راه تو را زنده بدارند، در کانون دشمنی قرار می گیرند تا هر بی چشم و رویی به آنها سنگ بپراند و پرده حرمت آنان بدرد. بیا و بمان و همچون گذشته از درد ما و درد این مردم بی پناه و اسیر بنویس.
به امید روزهای خوب هجدهم بهمن ماه یکهزار و سیصدو نود شمسی
همسرشهید همت: ژیلا بدیهیان
Things you can do from here:
- Subscribe to Iran Green Voice Feed - Persian using Google Reader
- Get started using Google Reader to easily keep up with all your favorite sites
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر