بیانیه بیست و دوم خانواده زندانیان سیاسی به مناسبت ۲۲ بهمن: به نیابت از عزیزان محبوس مان در راهپيمايي شركت مي كنيم
باری ما بیست و دومین بیانیه مان را برای بیست و دوم بهمن ماه امسال می نگاریم. برای مردم که مخاطبان همیشگی ما بوده اند حتی آن گاه که همه روزنه ها را برای اطلاع رسانی برویمان بستند و ما را نیز به نوعی دیگر زندانی کردند و در دهلیزهای تاریک خفقان و سانسور چپاندند تا فقط آن چه از تریبون های رسمی با صدایی به غایت بلند بیرون می آید ، شنیده شود.
در آستانه 22 بهمن ماه، خانواده هاي زندانيان سياسي، بيست ودومين بيانيه خود را به شرح زير صادر كردند:
بسم رب ا لمظلومین
به نام خدای مظلومان و محرومان و ستم دیدگان
به نام خدای انسان های پاک و وارسته دربند
به نام خدای پدر و مادران رنج کشیده از فراق فرزندان و فرزندان محرومیت کشیده در هجران پدر و مادر
به نام خدای در هم شکننده ظلم و به نام خدایی که بهترین داور است و باطل کننده همه نقشه های شیطانی به نام او که از حکمتش بی خبریم و به آن چه برایمان از سر مهر تقدیر کرده حتی اگر پسندِ حالمان نباشد راضی هستیم.
به نام هم او که ما را لایق امتحان دانست و لایق ابتلا و هم از او مدد می گیریم که جز خیر و صلاح برای بندگانش نمی طلبد.
خانواده های زندانیان سیاسی بادلی دردمند، بیست و دومین بیانیه خود را در آستانه بیست و دوم بهمن سال هشتاد و هشت می نگارند. سال هشتاد و هشت که آغازی نیکو و ادامه ای نامیمون داشت و ما برایش پایانی باز هم نیکو می طلبیم. سال هشتاد و هشت که جوانان آگاه ایران برای رقم زدن سرنوشتشان آن گونه که خود می خواستند، براساس آموزه های اسلام و انقلاب پای در میدانی گذاشتند که برای آن اندک مخاطره ای پیش بینی نمی کردند. همه چیز روشن و شفاف و در چارچوب قانون بود. ما و فرزندانمان سرسبزی و طراوت ناشی از حاکمیت قانون را برای کشورمان و شهروندان فهیم آن می خواستیم. اما ناگهان همه خواسته های به حق فرزندان ما و رفتارهای قانونی شان در نظر اهریمنان دسیسه گر گران آمد و شد آن چه نباید می شد.
بیست و دومین بیانیه خود را در آستانه بیست و دو بهمن هشتاد و هشت به پیشگاه ملت رشید ایران عرضه می کنیم در حالی که جوانانی عزیز به جرم فعالیت های قانونی در ستادهای قانونی کاندیداهای قانونی از جمله ستاد هشتاد و هشت، محبوس بودنشان و محروم ماندنشان از حقوق اولیه انسانی شان دارد هشت ماهه می شود و در حالی که صادق ترین و خادم ترین فرزندان انقلاب تنها به جرم خدمتگزاری، روزهای عمرشان را در اوین و دیگر زندان های خالی شده از زندانی سیاسی در سی و یک سال پیش در چنین روزهایی، می گذرانند. در حالی که مردان سالمند و بیمار و جوانان برنای محکوم به محروم ماندن از آزادی و روزنامه نگاران مستقل منتقد و زنان صلح طلب عدالت خواه در کنار هم زندان یوسف را تجربه می کنند و دیوارهای زندان را با حکمت هایی منقش می کنند که آئینه عبرت آیندگان خواهد شد، اگر محفوظ بماند. در حالی که مردان و زنانی محبوس و محروم از حقوقشان در چنگال بی عدالتی می مانند تا به زعم آقایان "آدم شوند". مهار شوند و به راه شوند و به دیگر سخن رام و آرام از زندان به استودیوی رسانه میلی بروند برای تکرار آن چه شب و روز آموخته اندشان. و اگر به راه نیامدند بمانند تا اراده انسانی که گاه بنده بودنش را فراموش می کند بر چیزی تعلق گیرد که معلوم نیست خیر او در آن هست یا نه. تریبون ها هنوز در اختیار کسانی است که تحت سخت ترین فشارها مهار شده اند و دیگران حتی اگر به مناظره طلبیده شوند و اعلام آمادگی کنند، محروم از تریبون هستند. و حالا پس از سی و یک سال، تک صدایی مولود شوم تخطی از قانون است آن هم به نام قانون!
باری ما بیست و دومین بیانیه مان را برای بیست و دوم بهمن ماه امسال می نگاریم. برای مردم که مخاطبان همیشگی ما بوده اند حتی آن گاه که همه روزنه ها را برای اطلاع رسانی برویمان بستند و ما را نیز به نوعی دیگر زندانی کردند و در دهلیزهای تاریک خفقان و سانسور چپاندند تا فقط آن چه از تریبون های رسمی با صدایی به غایت بلند بیرون می آید ، شنیده شود. اما مردم ما را دیدند و ما را شنیدند و از آن مهم تر، خدا ما را دید و شنید آنگاه که در اوج مظلومیت تنها او را صدا زدیم و حسبنا الله گفتیم. ما خانواده های زندانیان سیاسی که اینک حتی حضورمان در مراجع معتبرو موجه داخلی مانند کمیسیون حقوق بشر اسلامی از نظر آقایان مجاز نیست و رساندن صدایمان به گوش مردم، تشویش اذهان عمومی است و خوب می فهمیم که مصاحبه با رسانه های خارجی به دلیل اثربخشی آن در پی بی مخاطب ماندن رسانه ملی، حالا جرمی بزرگ به حساب می آید و می دانیم که سکوت مرگ همیشه مستبدان را خوش آمده و انتقاد و نقد همیشه بزرگان فهیم را نوازشی و هدیه ای درخور بوده است، آری ما اینک در آستانه بیست و دوم بهمن می خواهیم هم صدا با همه عزیزان دلسوز و علاقمند به اصلاح انحرافات موجود در سیستم حکومتی مان که تخطی آشکار از اصول قانون اساسی است و از جمله سلب آزادی های سیاسی و اجتماعی، دلبستگی خود را و وفاداری مان را به اهداف و آرمان های انقلاب اسلامی اعلام نموده حضورمان را در راهپیمایی 22 بهمن امسال وظیفه ای تاریخی می دانیم چرا که باید به نیابت از عزیزان محبوسمان مان نیز( که بعضا برای اولین بار در راهپیمایی حضور ندارند) شعارهای انقلابی سردهیم و به جهانیان یادآور شویم که پس از سی و یک سال، شعار ما هنوز استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی است. با این تفاوت که امروز بیش از همیشه دشمنان اسلام و انقلاب را می شناسیم و بیش از همیشه نااهلان و نامحرمان را می شناسیم و بیش از همیشه به حفظ دستاوردهای انقلاب اسلامی مان و بویژه حاکمیت اراده مردم، پایبند و موظفیم.
والله المستعان
--
سبز مي مانيم، تا هميشه
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر