روزهای ویژه برای سبزها
مرتضی کاظمیان
نیمه‌ی دی فرامی‌رسد. به چشم برهم زدنی، نیمه‌ی اسفند هم خواهد آمد و شهر در هیاهوی شب عید، غرق خواهد شد. تا روز برگزاری انتخابات مجلس، دو ماهی بیشتر باقی نیست. از حبس رهبران جنبش سبز بیش از 10 ماه و نیم می‌گذرد. آیا قرار است حاکمیت بدون پرداخت هیچ هزینه‌ای، انتخابات نمایشی را برگزار کند؟
انتخابات مجلس نهم با اعلام عدم شرکت و تحریم تمامی تغییرخواهان و مخالفان وضع موجود، عملا به صحنه‌ی نمایشی بیهوده برای اقتدارگرایان تبدیل شده است. نخستین گام را مخالفان وضع موجود و مدافعان آن هم‌زمان برداشته‌اند. اگر ثبت‌نام تشنگان قدرت و ثروت و منزلت، محقق شده؛ دموکراسی‌خواهان نیز مرزبندی خود را با نمایش منتهی به بازتولید استبداد اعلام کرده‌اند: عدم شرکت و تحریم.
حالا و در زمانی که تصاحب هرچه بیشتر کرسی‌های مجلس، دغدغه‌ی روز و شب اقتدارگرایان شده؛ نشستن و نظاره کردن منازعه‌ی مبتذل آنان، تغییری معنادار برای سبزها به همراه نخواهد داشت.
فراموش نکنیم که هم‌زمان با این دعوای درون حکومتی، دشمنان آزادی و دموکراسی، محدودسازی و تهدید فضاهای مانور و کنش‌های محتمل سبزها را از یاد نبرده‌اند. اختلال فاحش در وضع اینترنت و بحث تحقق «اینترنت ملی»، و اعلام فهرستی جدید و مفصل از جرائم انتخاباتی، در کنار هشدارهای مقام‌های نظامی و امنیتی، جملگی شواهدی است که نشان می‌دهد تمامیت‌خواهان به‌خوبی از بحران مشروعیت خود، و در سایه بودن و پتانسیل اعتراضی مخالفان وضع موجود، مطلع‌اند.
نگارنده کوله‌بار هجرت بسته؛ این‌چنین در مقام توصیه و ارائه‌ی راهکار برای سبزهای داخل کشور نمی‌ایستد. اما، سخن بر سر یک امکان و فرصت ویژه است. کنشگران سبز و معترضان وضع موجود می‌توانند با نگاهی واقع‌بینانه به شرایط امنیتی داخل کشور، محاسبه و برآورد دقیق اقدام‌های محتمل اعتراضی، و در نظر داشتن حداکثری ملاحظات و مخاطرات، پا در راه (کنش اعتراضی) نهند. این راه، مجال ویژه‌ی برآمده در فضای انتخابات است. آگاهی‌بخشی با استفاده از تمامی اهرم‌ها و امکانات وسایل موجود و ایستادگی در برابر تهدیدهای سخت‌افزاری حاکمیت، با بهره جستن از امکانات نرم‌افزاری جامعه مدنی.
هر اسکناس، تراکت، پلاکارد، سی دی، اطلاعیه، و هر شعار نوشته شده بر در و دیوار کوچه و خیابان و محل درس و کار و زندگی، اعلام حضور یک «کانون مقاومت» است. هر کنش این کانون‌های مقاومت، بستری برای هم‌افزایی و امیدبخشی محسوب می‌شود. این‌گونه، با حضور فعال و ایفای نقش «بازیگر خلاق و موثر و در صحنه»، می‌توان در نیمه‌ی بهمن‌ماه، به سطحی دیگر از کنش اعتراضی اندیشید. این سطح از اعتراض می‌تواند آزادی رهبران جنبش سبز را با بروز و ظهور خیابانی خاموش یا پر صدا، بار دیگر خواستار شود. مطالبه‌ای هم‌زمان با سالروز راهپیمایی باشکوه و معنادار 25بهمن 1389 در شهرهای مختلف کشور، و نیز به بهانه‌ی سپری شدن یک‌سال از حبس غیرقانونی میرحسین موسوی، مهدی کروبی، و زهرا رهنورد.
رهبر جمهوری اسلامی و جریان امنیتی- نظامی – رانتی مسلط در حاکمیت جمهوری اسلامی، درپی انتخاباتی است آرام، بی‌حاشیه، با حضور متوسط شهروندان. بقیه‌ی بازی و نمایش، مدیریت خواهد شد. شورای نگهبان جنتی و وزارت کشور احمدی‌نژاد دستی گشوده دارند که به‌قدر لازم انتخابات را به جهت کمّی، ارتقاء بخشند. صداوسیمای ضدملی، فرصت بمباران تبلیغاتی و هیاهو دارد که با کمک «لنز»های گوناگون و مزدوران و فریفتگان، «صف»سازی کند و آنگاه، نظام را مشروع بخواند و عدم حضور مخالفان را بی‌حاصل. و درنهایت، نظام استبدادی و سرکوبگر متکی به حاکم خودکامه، جانی دوباره خواهد یافت که سرکوب و خفقان در داخل و گردن‌کشی نابخردانه در خارج را بیش از قبل، در دستور کار قرار دهد.
البته هیچ ناظر آگاه و منصفی در داخل و خارج، این بازی و جنجال‌های تبلیغاتی‌اش را نخواهد پذیرفت؛ اما گردن‌کشی و مستی قدرت خودکامگان، ایران را گرفتار آتش‌هایی شعله‌ورتر و دون‌کیشوت‌هایی بی‌خردتر خواهد ساخت.
زمان زیادی برای استفاده از فرصت ویژه‌ی پیش رو نیست. چه برای همراهان جنبش دموکراسی‌خواهی در داخل و چه برای آزادی‌خواهان در خارج.
اگر قرار بر هم‌فکری و هم‌یابی و هم‌کاری است، وقت را باید بیشتر از تمام روزهای گذشته (315 روزی که رهبران جنبش سبز در حصر و حبس بودند و 31 ماهی که در طی آن، هزاران آزاده و دلسوز در تهدید و بازداشت و زیر فشار و شکنجه، و جان‌های عزیزی چون ندا و سهراب، و هاله و هدی قربانی جنبش اعتراضی)، پاس داشت.
دشمنان آزادی و دموکراسی از سایه‌های اعتراض نیز در هراس‌اند. این همه تهدید و هشدار و چنگ و دندان نشان دادن به مخالفان ساکت و معترضان پنهان و جنبش اعتراضی بالقوه، و تلاش برای تهورستانی، ناشی از همین هراس است.
تیغ‌های ارعاب و تهدید اما با آزادگی و جسارت و شجاعت تاج‌زاده‌ها و نوری‌زاد ها و قدیانی‌ها، رنگ می‌بازد. وقتی 39 زندانی آزاده از درون اوین و رجایی شهر علیه «بازتولید استبداد» پیام می‌دهند، و هنگامی که شیخ مهدی کروبی از کمترین فرصت ملاقات برای فریاد حق‌طلبی سر دادن و بیدار کردن خفتگان و تکان دادن خاموشان، بهره می‌گیرد، این چهارچوب اقتدار نامشروع متکی بر سلاح و سرکوب و دروغ است که لرزان می‌شود.
هر گام و اقدام اعتراضی در زمان طلایی پیش‌رو، می‌تواند موجب گسترش و تعمیق جنبش اعتراضی شود، و حتی روز انتخابات را برای صاحبان قدرت، به کابوسی دیگر مبدل سازد.
تحریم فعال؛ راهبرد جنبش سبز در انتخابات
آیا برای آزادی موسوی و کروبی درخواست خودتان را ثبت کرده اید؟ اینجا
سبز مي مانيم، تا هميشه
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر